İberya Devrimi’nden önce Durruti ve Ascaso bir süre İspanya dışına çıkmak zorunda kaldılar. Durruti ve Ascaso, Zaragoza’da başpiskoposa düzenlenen suikasttan dolayı suçlandıkları, kimi gazeteler tarafından hedef alındıkları ve Güney Amerika’da da örgütlenme faaliyetleri yürütmek için bir süre Güney Amerika’da bulundular.
İkili, yollarının düştüğü ve bir haftadan fazla kaldıkları her yerde, yerlilerin hafızalarında uzun süre yer edecek hikayeler bırakıyorlardı. İki kaçak, yoldaşlarının yanına Arjantin’e giderken Küba’da mola verdiler. Onları aralarına alan işçiler, Kübalı ezilenlerin günlük yaşamlarını ve içinde bulundukları koşulları anlatınca Durruti ve Ascaso bir süre daha burada kalmaya karar verdiler. Diktatör Gerardo Machado, büyük patronların ve toprak sahiplerinin çıkarlarına sıkı sıkıya bağlı bir program uygulamaktaydı. Havana’da zenginler lüks içinde hayatlar sürerken Durruti ve Ascaso’nun yeni mesai arkadaşları için hayat hiç de kolay değildi. Polis sınırsız yetkilere sahipti ve işçi sınıfının sürekli yükselen tansiyonunu zor yoluyla kontrol altına alıyordu.
Anarşistler ise Küba’da ağır adımlar atmayı tercih ediyorlar, uzun vadeli ve sabırlı bir stratejiyi savunuyorlardı. Durruti ve Ascaso, Kübalı anarşistler tarafından “sabırsız eylemciler” ilan edilmişti. Limanda dok işçisi olarak çalışmaya başlayan Durruti ve Ascaso, liman işçilerine örgütlenmelerinin, bir araya gelmelerinin gerekliliğini anlattılar. Kantindeyken ve çalışırken mesai arkadaşlarını sürekli olarak sendikal bürokrasiye karşı uyarıyor, kendi öz örgütlenmelerini yaratmaları gerektiğini söylüyorlardı. Bir süre sonra liman işçileri kendilerini güçlü bir sendikada örgütlediler ve Havana’daki diğer sendikalarla bir federasyon oluşturdular. Restoran İşçileri Sendikası ve Tütün İşçileri Sendikası anarşistlerin etkisi altındaydı. Bu örgütlenme polisin dikkatini çekti, Durruti ve Ascaso da artık yerel polisin ve jandarmanın takibine girmişti. Onlar da tedbirli davranıp başkenti terk ettiler ve Santa Clara’ya geçtiler. Burada şeker kamışı kesme işi buldular. İşe başladıklarından birkaç gün sonra şeker kamışı işçileri bir grev başlatmaya çalıştılar. Şeker fiyatlarının düştüğü bahanesiyle işçilerin ücretleri kesilmiş, işçiler de bunun üzerine çalışmayı reddetmişlerdi. Ustabaşı, işçileri tehdit ederek onları patronun evinin yakınındaki bir alanda toplanmaya zorladı. Patron alana geldi ve isyancı işçilere bir konuşma yaparak, onları tehditle çalışmaya zorladı. Aralarından 3 kişiyi rastgele seçerek, grevin öncüleri oldukları gerekçesiyle jandarma karakoluna götürdüler. Bir saat sonra grev alanına bir grup muhafız, az önce yanlarından ayrılan 3 arkadaşlarını geri getirdiler. İşçilere işkence yapılmıştı ve bilinçleri yerinde olmayan işçiler grev alanına getirildiklerinde, patron hala işçileri tehdit etmeye devam ediyordu: “Derhal çalışmaya başlamazsanız sizin de başınıza aynı şey gelecek, ayrıca çalışmadığınız saatler nedeniyle daha düşük ücret alacaksınız.”
Durruti ve Ascaso işçilerle durumu tartışarak patrondan hesap sorulması gerektiğine karar verdiler. “Adalet”, çevredeki diğer toprak sahiplerine ciddi bir uyarı olacak ve Kübalı işçilerin sabır engelini aşmalarında da etkili olacaktı. Ertesi gün üzerinde “Gezginlerin adaleti” yazılı bir notla birlikte patronun cesedi bulundu. Polis, Durruti ve Ascaso’nun peşinde düşmüşken onlar çoktan Camaguey Bölgesi’ne ulaşmışlardı. Patronun öldürülmesi haberi Santa Clara’dan Havana’ya kadar yayıldı. Hikaye biraz da abartılarak bir efsane haline getirilmişti. Gezginler denen bir İspanyol çetesi, yarım düzine şeker kamışı fabrikası olan patrona suikast düzenlemişti! Polis ve jandarma kentte ve kırsal alanda bu iki kaçağın peşindeydi, Durruti ve Ascaso Küba’da her yerde aranıyordu. Onları gizlediklerinden kuşkulandıkları köylüleri tehdit ediyorlar ve bilgi almak için onlara işkence yapıyorlardı. Yapılan aramalar, Jolquin bölgesinde patronun yandaşı olan bir ustabaşının öldürülmesi ve cesedinin yanında benzer bir notun bulunmasıyla daha da karmaşık bir hal aldı. Bu heybetli çetenin –ki yalnızca iki kişiydiler- aynı anda çok farklı yerlerde birden ortaya çıkması patronları şaşırtmaya ve korkutmaya başlamıştı.
Gezginlerin eylemini Kübalı işçilerin grevleri izlemiş, patronlar ve toprak sahipleri jandarma ve polisle daha sıkı ilişkiler kurmaya başlamıştı. Daha sonra Durruti ve Ascaso Arjantin’e vardıklarında, bir gazetede Gezginler adında bir grubun hala patronları öldürerek eylem yapmaya devam ettiklerini okuduklarında yüzlerinde bir tebessüm belirecekti.
